9 ago 2010

ÚLTIMAS NOTICIAS (xogador de chica)

http://www.elcomerciodigital.com/v/20100806/aviles/miradas-para-mismo-cartel-20100806.html
Zevilla, EFE. La experta en Educación por la Igualdad MariTrini Vas Trinar ha pedido la retirada de cualquier tipo de publicidad que utilice al popular personaje de Cruzcampo, Gambrinus, por considerarlo un icono de carácter sexista. "Se ve por la panza que no ayuda en las labores de la casa", comentó Mari Trini, que para su conclusión ha manejado la opinión de diversos diseñadores gráficos y artistas de relumbrón. La asociación feminista "SOLTERAS SE VIVE MEJOR" ha venido a corroborar la idea de la experta, añadiendo: "Se nota que le gusta el fútbol y que anda todo el día mamado, y probablemente que le pega a la mujer, lo cual suele ir todo íntimamente ligado." Otras asociaciones que profesan la misma ideología, aunque con un cariz más radical, los grupos "LO MASCULINO ES DE DERECHAS" y "MEJOR UN CONSOLADOR QUE 12 CMS.", han criticado, en un manifiesto conjunto, la propia política productiva de la empresa, que consideran puramente machista: "¿por qué vender meados de asno y no, por ejemplo, leche de burra?". Ante el panorama expuesto, la dirección de Cruzcampo ha pedido paz y el fin de la demagogia y resaltado que, con vender cerveza sin saber hacer cerveza, ya tienen bastante.

23 jun 2010

O REGALO DE MEU PAI, NICHOLAS KRISTOF (xogador de chica)

"Cando tiña doce anos, meu pai veu ó colexio e falou na miña clase de séptimo curso. Recordo a sensación de orgullo, a miña escola pequena e situada no rural estaba impresionada pola visita dun profesor universitario. Pero tamén recordo sentirme un pouco avergonzado polo tremendo acento eslavo de meu pai, polas súas orixes de refuxiado, por ser "diferente." Volvo á miña nenez e comento isto porque finalmente me atopo sen pai no Día do Pai. El morreu hai poucos días á idade de 91 anos, logo dunha vida de novela - de devoción cara o seu único fillo.

Os informes sobre a pobreza e os pais ausentes ensináronme que clase de regalo é a paternidade; sei que gañei a lotería da vida por ter uns pais preocupados e cariñosos. Hai outra razón pola cal me sentín en débeda con meu pai, e ten que ver con aqueles embarazosos rasgos foráneos: a súa capacidade para deixar calquera cousa en favor do obxectivo dun mundo novo que dese oportunidades incluso ó fillo dun refuxiado.

Meu pai, armenio, naceu nun país que xa non existe, Austria-Hungría, nun modo de vida que xa non existe. A familia era noble, vivía nunha estancia de miles de acres -e entón chegou a Segunda Guerra Mundial. Meu pai foi apresado polos nazis por exercer de espía para Polonia. Sobornou a súa saída de prisión, pero outros familiares morreron en Auschwitz pola mesma razón. Entón, a Unión Soviética tomou a rexión e absorbeuna a Ucrania, e outros parentes morreron en campos de concentración de Siberia.

Sen un peso, meu pai fuxiu a cabalo a Rumanía pero viu que vivir nun país comunista non supuña futuro nin para el nin para a súa descendencia. Así que foi ó Oeste, nadando a través do Danubio nunha noite sen lúa. Na parte do río iugoslava, foi capturado e enviado a un campo de concentración e logo a unha mina de amianto, e logo a un campamento madereiro. Despois duns anos, puido fuxir a Italia, logo a Francia.

Meu pai deuse conta de que, a pesar do seu fluído francés e a súa formación universitaria, Francia non era lugar para os refuxiados. Incluso os seus fillos non eran considerados franceses de plena condición. Así que subiu un barco e marchou no 1952 cara os EE UU, a que dicían que era a terra das oportunidades - incluso a pesar de que o inglés non estaba entre os 7 idiomas que falaba. O primeiro que fixo foi mercar unha edición do New York Times do domingo, co que empezou a ensinarse unha oitava lingua. Chegou como Vladislav Krzysztofowicz, pero non hai americano no mundo que poda pronunciar iso, así que acortouno a Ladis Kristof.

Logo de traballar en Oregon nun campo madereiro para gañar diñeiro e aprender inglés, empezou a universidade de novo á idade de 34 anos, no Reed College. Conseguiu o doutorado na Universidade de Chicago, onde coñeceu a miña nai Jane, e ós 40 anos comezou unha carreira de profesor de ciencias políticas.

Debido a que nunca olvidou ó que é estar necesitado, meu pai era atento cos problemas da xente. De forma ás veces exasperante. Recolleu a tódolos autoestopistas que lembro cruzarnos no camiño; se necesitaban un lugar onde durmir, ofrecía a nosa casa.

Buscando un eco da súa antiga estancia, meu pai levounos a unha granxa, que equipou con tractores e unha biblioteca impresionante de case 30.000 volumes. A nosa granxa teno todo. Con 80 anos, meu pai cortaba leña tan rápido coma mín. Con oitenta e moitos anos, subía ó árbol máis alto da granxa para fotografiar dende alí os cerezos en flor. Con 90, aínda ía de caza.

Sei que unha vida así de rica é para celebrala, non para chorala. Sei que os seus valores e as súas esperanzas de sobrevivir están no meu tecido. Pero o meu corazón dóese tremendamente. A medida que fun medrando, empecei a admirar e sentirme orgulloso das costumes e rasgos foráneos de meu pai, do seu regalo de inmigrante ó seu fillo. Cando estaba na Universidade, colguei un texto seu na miña habitación:

"A Guerra e os campos de concentración, o exilio, fixéronme odiar as loitas entre os homes, pero aínda non me fixeron perde-la fe na humanidade. Se o home foi capaz de crea-las artes, as ciencias e a civilización que coñecemos, ¿por que se lle debe xulgar incapaz para acada-la xustiza, fraternidade e a paz?"

Nunca lle dixen que colgara aquel párrafo na miña porta. Sentíame incómodo. Agora é tarde, incluso este artículo chega tarde. Así que o meu mensaxe para o Día do Pai é simple: celébrao de forma máis sinxela, profunda e verdadeira que cunha tarxeta. Fala co corazón, abraza coa túa alma. Agora que hai tempo."

13 jun 2010

a disfrutar! (xogador de chica)


El fútbol es grande. Cada vez lo encuentro más grande. Un deporte majestuoso extendido por los cinco continentes que no para de crecer social y económicamente. Una especie de rascacielos o urbanización interminable que adquiere su máxima expresión en el Campeonato del Mundo. El futuro está en su origen, que se renueva cada día sin alterar sus esencias. El fútbol nace de la calle, del colegio, de la playa o del descampado. Eso no ha variado. Una pelota y un par de jerséis a modo de postes de portería bastan para que se desate la imaginación que todo niño lleva dentro. Todo empezó así y todo sigue así. La versión original del fútbol sigue intacta, sin necesidad de subtítulos que la expliquen. Lo único que va variando es la altura del rascacielos, la longitud de la autopista que conduce al éxito, la grandeza de los más grandes. De la calle a los ídolos, el trayecto es siempre el mismo, solo alterado por las condiciones sociales de cada país, de cada continente. Pero la esencia permanece invariable. Primero es el juego, luego el sueño y en algunos casos, muy reducidos, la realidad, es decir, la profesión. Una máxima del fútbol dice que se juega como se entrena y se entrena como se vive. Ese es el aprendizaje, el bachillerato futbolístico. Pero en la EGB del balón prevalece la emoción, la ilusión. En el descampado se aplica el juego largo, en la acera del barrio, el rondo; en la playa, el dolor de tobillos y gemelos, en la portería dibujada en el frontón, los reflejos para detener los zigzagueantes pelotazos. Un aprendizaje natural, inconsciente, que se va uniendo a las condiciones innatas, esas que se tienen o no se tienen y jamás se pueden aprender. Para el fútbol, como la montaña, lo importante es el camino y el punto de partida. Los más grandes empezaron a regatear, a tirar paredes imaginarias, a marcar o evitar goles decisivos en el campo de al lado, en la acera de barrio, en aquel descampado que ahora ocupa un centro comercial o en la playa sorteando lluvia o bañistas. Siempre hay un sitio para un taconazo de lujo o para una costalada contra el cemento. Ahí sigue residiendo su razón de existir.


ERNESTO VALVERDE, ex xogador e adestrador de fútbol.

31 may 2010

Ben Harper & Eddie Vedder, "Masters Of War" (versión de Bob Dylan) (xogador de chica)

Veñan señores da guerra, vostedes que constrúen as armas, vostedes que constrúen os avións da morte, vostedes que constrúen as grandes bombas, vostedes que se escoden tra-las paredes, vostedes que se escoden tra-los escritorios. Só quero que saiban que podo ver a través das súas máscaras. Vostedes, que nunca fixeron nada excepto construír para destruír, vostedes xogan co meu mundo como se fora un nintendo, poñen unha arma na miña man e escóndense dos meus ollos, danse a volta e corren alonxándose cando voan rápidas as balas. Coma Xudas, minten e enganan. Unha Guerra Mundial pode gañarse (iso é o que queren facerme crer), pero vexo a través dos seus ollos, e vexo a través dos seus cerebros, a través da auga que corre polo meu alcantarillado. Axustan os gatillos para que outros disparen e logo retroceden e observan. Cando o número de mortos ascende, escóndense nas súas mansións mentres a sangue dos rapaces novos escapa dos seus corpos e se perde no barro. Vostedes arroxaron o peor medo que alguén puido ter lanzado; o medo a traer nenos ó mundo por ameazar ó meu fillo non nacido, sen nome. Non merecen a sangue que corre polas súas veas. ¿Canto sei como para falar cando non corresponde? Vostedes poderían dicir que son novo, poderían dicir que non teño educación, pero hai unha cousa que si sei, pese a ser máis xoven ca vostedes; nin Xesús perdoaría o que andan facendo. Déixenme preguntarlles unha cousa: ¿os cartos que teñen son tan bos como para mercarlle-lo perdón? ¿pensan que teñen ese poder? creo que se darán conta cando chegue a súa hora de que todo o diñeiro que gañaron nunca servirá para recuperar as súas almas. E espero que morran e a morte lles chegue axiña; eu seguirei os seus ataúdes na pálida tarde, e mirarei mentres os baixan ata o seu último leito, e quedareime parado fronte ás súas tumbas ata asegurarme de que están mortos.

http://www.elpais.com/articulo/internacional/Turquia/habla/terrorismo/Estado/inhumano/avisa/Israel/asuma/consecuencias/elpepuint/20100531elpepuint_4/Tes

26 mar 2010

II CAMPIONATO DE MUS

O próximo sábado 3 de abril, e aproveitando a ponte de Semana Santa, a A.C.R. Fervenza de Sargadelos, organiza o II CAMPIONATO DE MUS. Será no Café-bar Caseto de Copa de Cervo a partires das 15:30 da tarde.

A inscrición será de 20 euros por parella, e os premios serán do 50% da recaudación para os gañadores e do 20% para os segundos clasificados.
Podedes apuntarvos ata o 2 de abril chamando ó 653.324.047, ou tamén no propio establecemento.
E recordade que fardar de que sodes a mellor parella de mus da volta, logo dunha señora cea co premio, non se paga con diñeiro. ANIMÁDEVOS!

ORGANIZA: A.C.R. Fervenza de Sargadelos.
COLABORA: Café-Bar Caseto de Copa

25 feb 2010

SOY DE ESPIÑERIDO... (xogador de chica)

... en el sentido más peyorativo de la palabra.

Lo dijo una señora que sabe mucho. Anda con filósofos criminales, sabios de pincho de tortilla. Hablan de manifiestos por la lengua común desde la poltrona del sofá de cuero, y por encima de las gafas de pasta (pasta gansa). Sin reparar en trabajos de campo. Porque saben mucho.

A veces me pregunto por que y me entran unas crisis de indentidá que ni la virgen.

Me pregunto si serán las gheadas de la recta. Me pregunto si será la agua de la Pultreira... o los mostos que bebía de rapas en el "Río de Oro"... allí comía de pequeñito phoskitos a punta pala y el dueño, que era mi amigo, me hizo del Madrí... quizá sea eso, eso de ser de Espiñerido, en el sentido peyorativo de la palabra.
Y aunque uno piensa que por fin encontró la respuesta, la pregunta vuelve, la hijadeputa, como la pelusilla al ombligo. Y me interrogo de nuevo. ¿Será que en Espiñerido las cuestas arriba son "camiños chaos"? ¿Será, por el contrario, la casa de p...íiiiiiiiii y Margall? ¿Las luces de neón me hicieron miope?

Yo no sé de dónde me viene, pero siento en mis adentros más profundos, bajo esta panza protectora, que la señora tiene razón... algo hay que me lo dice... Y es que me miro al espejo y... me gusta el vino y las mujeres, y me gusta muy poco afeitarme, y llevo el pelo largo y tenis de yonki, y para mi desgracia, no soy un señor y mucho menos un truhán...

Entonces reflexiono. La culpa no es mía. Es de Espiñerido.

Pero que sé yo... tengo un sintimiento de vergüenza así como medio cristiano, y esta cabesiña que no me deja descansar vuelve a la carga con lo mismo; "eres de Espiñerido, en el sentido peyorativo de la palabra." Y me suelta otra frase: "Podéis arrancar al hombre de su país, pero no podéis arrancar el país del corazón del hombre." Y oír esto siendo de Espiñerido en el sentido más peyorativo de la palabra, como se pueden figurar, acojona de cojones.

Y re-vuelvo. ¿Acaso será el olor a gasolina? ¿Los camiones espías de Peña Burela? Y me atormento. Yo no sé... pero nací un día que Dios estaba enfermo. Esto lo escribió César Vallejo, pero yo digo: el cabrón de Dios era de Espiñerido, en el sentido más peyorativo de la palabra.

Y veo a mis amigos y vecinos y claro, aunque tenemos nuestras diferencias (apostar y callar!!!), me dá que, por mucho que porfiemos, nuestro destino nos viene marcado; siempre acabamos en lo mismo.

En el medio de ningún lado.

Entre el imperio cervecense y el aspirante Prián.

Siendo de Espiñerido, en el sentido más peyorativo de la palabra.

5 feb 2010

II FESTA DA FABADA

A A.C.R. FERVENZA de SARGADELOS de Cervo, organiza a 2ª edición da Festa da Fabada. Un manxar esquisito apropiado para estas datas. A partires das 13:30 comezarase a repartir na praza do Souto, as racións de fabas, acompañado de pan, viño, e a respectiva cazola. Despois de xantar realizarase un sorteo aínda por determinar.
A festa estará amenizada en todo momento polo grupo de gaitas de Airiños do Xunco. Ós cales agradecemos a súa colaboración.
En caso de choiva, intentermos transladar o evento para o Concello Vello, a 50 m. da Praza do Souto.
Finalmente, "Fervenza de Sargadelos", agradece de antemán a colaboración de toda a xente do pobo e arredores, como tamén agradece dita colaboración do EXCMO. Concello de Cervo.

ORGANIZA: A.C.R. Fervenza de Sargadelos
COLABORA: EXCMO. Concello de Cervo

19 ene 2010

y ahora los revoluconarios van de manifa... (jugador de la chica díaz de landazur)


Que sí mogher, que sí. Te voy dicir una cosa. El carallo es no ser un impositor. Quero dicir: tú, si me hablas gallego y tal, te estás imponiendo que flipas. Mintiendes o no? Porque fijate que yo, si no soy gallegofalante y tal, no controlo la movida y estás afectando que ni la virgen a mis derechos. La cuestión era esa aquí en Ghalisia; amiguiños sí, pero a vaquiña polo que vale. Buena te estaba la navaja...

En esto arrivó Frijolito y se inventó la "Feijoada," que tiene nombre brasileiro pero es much more cosmopolitan. Trata basicamente de que con el tema de la lengua, como diría Pazos de Airbag, hai que ser un jentelmán. Y con esto no se refiere uno a hacer muchos cunnilingus siempre que le reine a la parienta, si no a que, a ver, quién se pica ajos come, y los papás tienen derecho a dicidir. Porque decían unos revoluconarios del copón que era obligasión del Estado y tal formar ciudadanos bilingües y competentes en ghallego y castellano, y que al final lo que acababan hablando los niños si no se les ponían las pilas, era castrapo. Y que los idiomas son riquezas y bienes culturales y tal y cual. Y que los chavalitos tenían más derecho a ser verdaderamente bilingües que los padres a elegir si su Christian tenía que decirle a la churri "quérote" o "te quiero". Les faltó pedirles a la APA que les echase droja en el Cola Cao! Total, que la tropa, con razón, se molestó: a min non te vés!!!! Me dijo una vez un revoluconario con puntos en la ceja en el Maycar: Non vale a pena matarse por Galiza... Disque es el rollito de falta de aprecio por lo propio de siempre... Y citaban al agonías del Celso Emilio, que aínda por riba acabó votando socialista, para apuntalar el argumento:

Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao por garabata xa non saben
afirmarse no amor aos devanceiros.



El caso es que el bipartito no caía de la burra, y la gente de bien empezó a quentarse un poquiño, y tuvo que vinir Fijolito a dar lecciones de libertaz y democracia. Oye, aquí hay que rescatar el castellano y el inglés, que el gallego se las come con tanta impostura... Y ahora los padres te deciden lo que prefieren, como debe ser, carne o pescado, del Atleti o del Madrí. Con lo cual, pues bueno, como el gallegho es un idioma útil fundamentalmente para llamar a las vacas, los progenitores seguramente escogerán y con razón, que sus churumbeles maneghen el castellano y el inglés, lo que te da un aire bohemio que flipas... Pero Frijolito, que es todo menos una burra atada a un pesegueiro, pensó en todo: y como vertebramos el gallegho, prisidente? Tranquilos chavales, e Balseiro, dille ao taberneiro que bote viño; el gallego se hará fuerte en base a un conceto muy nuestro, muy de aquí, y que es una ley tan cierta como la ley de la grabedá (uy, que era con v): MALO SERÁ...!!!!

3 ene 2010

Esto debe ser culpa de Zp, tamén. by metodista

Aquí o meu regalo para xente coma vosoutros, sedenta de chorradas.
Este vídeo dun rapeiro sevillano non pode ser máis ridículo, pois tede en conta que está feito con total intención comercial e sen ironía pola súa parte.
P.D.: déixovos o link, teño problemas para metelo aquí: http://www.youtube.com/watch?v=C8-wSs0aSwY

18 dic 2009

TALLERES by Metodista


Dado que moitos tendes automóvil e somos bastantes ós que nos encanta o mundo do motor, déixovos aquí o link para unha investigación realizada por km77.com; por certo, e imaxinando que algúns non saberedes dela, quizais a web de probas máis obxetiva e intensiva da rede.
Dedicádelle un minuto para ficar pasmados, algúns pode que non por primeira vez, vendo un exemplo de estafa vergonzosa á que nos someten os concesionarios oficiales do automóvil.
http://www.km77.com/00/volkswagen/golf/100000km/2009/t09.asp

14 dic 2009

II NOITEBOA INFANTIL

O xoves 24 de decembro a partires das 16:00, a Asociación Fervenza de Sargadelos organiza a II Noiteboa Infantil. Animamos a peques (e non tan peques) a achegarse e disfrutar da programación, que é a seguinte:

-BENVIDA
-XOGOS POPULARES E TRADICIONAIS (carreira de sacos, púcaros con globos, carreira de ovos con bicicleta e andando, xogo das mazás e xogo do limón mollado)
-CHOCOLATADA GRATUITA.
-CONTACONTOS INFANTIL a cargo de Felipe "O Caxoto Cativo".
-SORTEO DE 5-6 KG DE CENTOLOS.

Haberá música de nadal durante toda a tarde. Animádevos e traede ós máis pequenos da casa. Haberá moitas sorpresas!!!!.
Será na Praza do Souto, polo contrario se chove, será no Pavillón de Cervo.

ORGANIZA: A.C.R. Fervenza de Sargadelos.
COLABORA: EXCMO Concello de Cervo
PATROCINA: Mesón-Restaurante "Os Arcos", Covas (Viveiro)